Op 12 mei 1940 werd er rond Breda hard gevochten tussen Duitsers aan de ene kant en Fransen en Nederlanders aan de andere kant. Zoals vaker in een oorlog waren de burgers in groot gevaar. Tijdens wat later de ‘Vlucht van Breda’ werd genoemd kwamen dan ook 112 mensen om het leven. Na de oorlog werd een monument opgericht. Dat vormde zondag een fraai decor als afsluiting van een vredig verlopen demonstratie.
Rond de geplande openingstijd van 14.00 uur was alles nog rustig. Een politiewagen met camera’s stond opvallend geposteerd en een man of dertig wachtten af wat komen gaat.
Zoals altijd bij dergelijke demonstraties begon men met sprekers. Op het programma stonden onder andere Anja Meulenbelt. De voormalige senator stapte onlangs uit de SP vanwege de Gaza-standpunten van die partij.
Bij sommige sprekers liepen de emoties hoog op. Dit keer niet van woede, maar van puur verdriet om de overleden kinderen van Gaza. De organisatoren riepen op om geen geweld te gebruiken en geen haat te zaaien. Dat wordt immers maar al te makkelijk door zowel de politie als de media uit het verband gerukt.
Abou Jahjah – ooit oprichter van de Arabisch-Europese Liga – riep tijdens een demonstratie op de Amsterdamse Dam de nodige weerstand op vanwege zijn antisemitische teksten. Dit keer hield hij het netter. Desondanks vergeleek hij de Holocaust met Al-Nakba. Dat betekent zoveel als ‘De Ramp’ en is een naam voor de totstandkoming van de Israelische staat in 1948 en de vluchtelingenstroom die destijds op gang kwam. Heel erg, maar geen holocaust.
Anja Meulenbelt stelde vast dat de Palestijnen Hamas eren omdat die tenminste voor hen opkomen. Ze riep op om waakzaam en alert te zijn, om niet te schelden en om constructief actie te voeren.
Voordat het tijd is om aan de mars door het centrum van Breda te lopen verzocht de organisatie nogmaals om het toch vooral rustig te houden. Op het plein stonden op dat moment ongeveer honderd mensen. De stoet bleek drie keer zoveel mensen te bevatten.
In tegenstelling tot de christenen die zaterdag in Den Haag demonstreerden, snapten deze betogers dat het gaat om zoveel mogelijk aandacht. En dat bereikte men door zo hard mogelijk te roepen. Free, free Palestine.
Zoals bij elke pro-Gaza demonstratie lopen ook hier de kinderen voorop.
Bij de eerste brug die men tegenkwam stopte de stoet. Om aandacht te vragen voor de kinderen van Gaza bevestigde men een slotje aan het hek. Vervolgens marcheerde men scanderend verder.
Na drie kilometer arriveerde de stoet in het park, om te stoppen bij oorlogsmonument De Vlucht.
Kinderen stelden zich op voor het monument. Toen twee van hen te enthousiast op de sokkel van het beeld gingen staan greep de organisatie in. Men wss zich terdege bewust van de gevoeligheid van het monument.
Volgens de organisatoren staat ‘De Vlucht’ voor een vlucht in de oorlog, een vlucht door burgers voor soldaten, zoals Palestijnen moesten vluchten voor Israel. Een vlucht waarbij men alles moest achterlaten. De toehoorders luisterden aandachtig naar de oproep om een minuut stilte te houden.
De minuut stilte was bedoeld voor elke god. Ook voor ongelovigen. Ieder zijn eigen ding, ieder zijn herinneringen.
En dan was alles voorbij. De organisatie bedankte de politie voor haar aanwezigheid, en de politie bedankte de organisatie voor de vreedzaam verlopen organisatie. Eén keer riep iemand een enge ziekte in combinatie met Joden. Dat werd meteen de kop in gedrukt door de eigen ordedienst. Men vroeg op een nette manier aandacht voor hun zaak en de tocht door de stad was vooral vrolijk.
Kennelijk kan het ook op deze manier.
