De voormalige Israëlische premier en legerleider Ariel Sharon is overleden. Sharon lag sinds 4 januari 2006 in coma. Zijn gezondheidstoestand verslechterde recent.
BREAKING: Former Prime Minister Ariel Sharon dies at 85 #Sharon #Israel
— Haaretz.com (@haaretzcom) January 11, 2014
De reacties op zijn dood lopen uiteen:
Oud-premier Ariel #Sharon (85) na een coma van 8 jaar overleden. Dappere, harde man, maar bovenal een strijder voor een veilig Israël.
— Ronny Naftaniel (@RonnyNaftaniel) January 11, 2014
#Sharon is dead! This #massmurderer is the true face of the #criminal state of #Israel he so loyaly served. I hope there is a #hell!
— Dyab Abou Jahjah (@Aboujahjah) January 11, 2014
Enkele vragen aan Midden-Oostendeskundige Bertus Hendriks van het Instituut Clingendael over zijn nalatenschap.
Wat heeft Sharon betekend voor het vredesproces?
Ariel Sharon
“Sharon heeft weinig gedaan voor vrede met de Palestijnen. Hij is zijn hele carrière een havik gebleven. Als militair commandant was zijn eenheid verantwoordelijk voor de aanval op het dorpje Qibya in 1953, waarbij 69 Palestijnen, vooral burgers, om het leven werden gebracht. In 1967 was hij verantwoordelijk voor de bezetting van de Gazastrook en de keiharde repressie van de Palestijnse bevolking. In 1982 stond hij toe hoe christelijke bondgenoten honderden Palestijnse burgers doodden in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in Libanon. Ook is hij de man achter het keihard neerslaan van de tweede Intifada en het gebrek aan voortgang bij vredesbesprekingen.”
Maar hij gaf ook opdracht tot de terugtrekking van de Israëlische kolonisten uit de Gazastrook.
“Israël moest van de Gazastrook af. De beveiliging van de honderden kolonisten die daar woonden, vormde een enorme last voor de staat Israël. De terugtrekking leidde tot flinke protesten van kolonisten, en chaotische taferelen. Ik denk dat de wereldwijd uitgezonden beelden van de chaos hem niet slecht uitkwamen. Ze illustreerden dat het ontmantelen van nederzettingen met honderdduizenden kolonisten op de Westoever zeer moeilijk zou worden.”
“Sharon werd in latere jaren niet milder. Hij kwam alleen tot de conclusie dat de grootschalige bezettingspolitiek op den duur niet te handhaven zou zijn. Israël zou enerzijds in een isolement belanden door de internationale kritiek. Anderzijds zou een groot Israël betekenen dat er een stijgend aantal Palestijnen binnen de effectieve grenzen zou wonen, wat het Joodse karakter van de staat Israël zou bedreigen.”
Hoe wordt hij herinnerd?
“Voor de Palestijnen belichaamt Sharon de keiharde politiek van Israël. Voor een deel van de Israëliërs blijft Sharon de grote held door zijn gedurfde besluiten als generaal en politiek leider. Andere Israëliërs zullen hem vooral verwijten dat hij Israël internationaal in een kwaad daglicht heeft gesteld door de bloedbaden in Sabra en Shatila. Een derde groep zal hem zien als vredesman door de terugtrekking uit Gaza.”
Hoe beïnvloeden zijn besluiten het huidige vredesproces?
“Als minister was hij de architect van de versnelde uitbouw van de nederzettingenpolitiek op de Westelijke Jordaanoever. Ook zat hij achter het strategische wegennet op de Westoever, waardoor er allemaal geïsoleerde Palestijnse cantons ontstonden. Dit zal een levensvatbare en aaneengesloten Palestijnse staat zeer moeilijk, zo niet onmogelijk maken.”
BBC – Life and career of Ariel Sharon in pictures
TPO/ANP
